نماز ، ستون دین ، کلید بهشت و نشانه ی وفاداری ما به عهد خویش با خداست .  جامعه ی اسلامی و فرد مسلمان با نماز شناخته می شود ؛ در جامعه و خانواده ای که نماز راه نیافته ، گویا اسلام وارد نشده است .

مسلمانان در زندگی خود بخشی از وقتشان را به نماز خواندن اختصاص می دهند . نماز را اولین بار حضرت محمد به یارانش آموخت . بر مسلمانان واجب شده است که در شبانه روز پنج نوبت نماز بخوانند تا خدا را از یاد نبرند و در زندگی همیشه موفق باشند .

ما مسلمانان هنگامی که نماز می خوانیم در واقع با خدای خودمان حرف می زنیم که اگر سعی کنیم بیشتر به نماز توجه کنیم و متوجه چیزهای دیگر نباشیم ، آن وقت است که قلب ما بیشتر متوجه حضور خدا در کنارمان می شود .

نماز خواندن اثرات مفید زیادی بر روی انسان ها می گذارد . مثلا در بیشتر کارهایمان موفق می شویم و بدون داشتن هیچ دردسری آن ها را انجام می دهیم و استرس هم برای انجام کارهایمان نداریم یا هنگامی که احساس تنهایی می کنیم می توانیم با نماز خواندن و راز و نیاز کردن با خدا از تنهایی خارج شویم .

هنگامی که ما پنج نوبت در روز نماز می خوانیم با این نماز خود نشان می دهیم که همه ی اعمال ما در طول روز برای رضای خدا بوده و ما در هر لحظه به یاد خدا بوده ایم ، همانگونه که خدا همیشه به یاد ما هست .

نماز خواندن ، ثواب دارد و ما را از گناهان دور نگه می دارد . ما با نماز زندگی آرامی را تجربه خواهیم کرد .

برخی افراد می گویند که ما نماز می خوانیم ولی تاثیری را در خود احساس نمی کنیم . باید توجه کرد که نماز خواندن هنگامی اثر گذار است که پیوسته خوانده شود و بیشتر به نماز توجه شود .

یک تعریف برای نماز، ‌تعریف فقهی آن است که نماز عملی است که دارای ارکان و شرایط خاص است که انجام آن روزی پنج بار بر شخص مکلف واجب است. 
 اما حقیقت نماز آن رابطة قلبی و عملی با خدا است و معجونی است از تمام حرکاتی که برای انسان وجود دارد از ایستادن، نشستن، خم شدن و دست‌ها و پاها را به صورت‌های مختلف حرکت دادن و زبان را با الفاظ گوناگون به سخن در‌آوردن و مانند آن. یعنی انسان در تمام حالات در یاد او فرو می‌رود، تمام اعضای او رنگ ایمان پیدا کند(1)
 در میان آن همه دستورهای درخشان علمی و منطقی اسلام، «نماز» به ستون دین لقب گرفته است و پایة سایر ارزش‌ها قرار گرفته، نماز نه تنها در اسلام بلکه در مذاهب دیگر نیز درخشش ویژه‌ای دارد و از آن به عنوان پایه و اساس فضیلت‌ها یاد شده است، هر چند که کیفیت آن مختلف بوده است، روی همین اساس حضرت ابراهیم (ع) که در میان همة ملل مذهبی به عنوان قهرمان یکتا پرستی لقب گرفته است، پس از آن که همسرش هاجر را با حضرت اسماعیل کنار کعبه در بیابان خشک و سوزان دور از حکومت‌های بت پرست قرار می‌دهد، به خدا عرض می‌کند: «پروردگارا آنان را در این نقطة بی‌آب و علف آوردم تا نماز بگذارند.

مقدمه (نماز چیست؟)

این ایستادن و خم شدن، این نشستن و به خاک افتادن، وبا هر یک کلماتی گفتن، چه معنی دارد؟

نیایش و پرستش

در آن لحظه که آدمی به کمال و شکوه بی نهایت و شکوه آفریدگار جهان می اندیشد، سراپا شیفته ی آن می شود، دل و جانش یه خضوع وخشوع و فروتنی می گراید با آهنگ فطرت در برابر آن همه کمال و عظمت سر تعظیم فرود می آورد، (رکوع)،

سر به زمین می ساید، (سجده )،

و زبان به ستایش می گشاید، (حمد و تسبیح).

راز و نیاز

در آن لحظه انسان نیازمند کمک یک نیروی برتر از خود می گردد دست نیاز به سوی خداوند دانا و توانا می برد و همه ی راز و نیازهای خود را با او در میان می گذارد ، (دعا).